مدرسه دارالفنون تهران و همه داستان‌های نگفته‌اش

تأسیس مدرسه دارالفنون از مهم‌ترین رویدادها در ایران است که تا همیشه اسم امیرکبیر را زنده نگه می‌دارد. این مدرسه در قدیم، بالاترین سطح علمی را داشت و نخبگان زیادی از آنجا فارغ‌التحصیل شدند. بنای تاریخی دارالفنون روزهای خوب و بد بسیاری را پشت سر گذاشته است و هنوز هم پابرجاست. بخش‌های مختلف این مدرسه دیدنی است و داستان‌هایش شنیدن دارد.

مدرسه دارالفنون کجاست؟

موقعیت این مدرسه قدیمی، جایی در قلب پایتخت است. به همین خاطر برای بازدید از آن باید به سمت تهران بروید. می‌توانید آن را در میدان امام خمینی (ره) یا توپخانه سابق و در خیابان ناصرخسرو پیدا کنید. بنای دارالفنون را با پلاک 266 مشخص کرده‌اند.

معرفی مدرسه دارالفنون

دارالفنون اولین دانشگاه معتبر ایران است که «میرزا محمدتقی‌خان امیرکبیر» آن را بنیان‌گذاری کرد. ساخت این مدرسه تأثیر بسیاری در آگاهی مردم و پیشرفت ایرانی‌ها در بخش فرهنگی و علمی داشت. مدرسه دارالفنون، از مهم‌ترین موسسه‌های علمی در دوره قاجار بود. در این مدرسه شاخه‌های مختلفی از علم را تدریس می‌کردند؛ مثلاً پیاده‌نظام، سواره‌نظام، توپخانه، مهندسی، پزشکی، داروسازی، زبان فرانسه، زبان انگلیسی، زبان روسی، ریاضی، علوم طبیعی، نقاشی و موسیقی.

بزرگان زیادی از مدرسه دارالفنون فارغ‌التحصیل شدند که هرکدام نقش مهمی در آبادی ایران داشتند. همچنین بنای دارالفنون، نمونه‌ای تماشایی از آثار تاریخی دوره قاجار است. مدرسه تاریخی دارالفنون را در بیست‌وپنجمین روز از تابستان 1367 در لیست آثار ملی ایران ثبت کرده‌اند. همچنین از سال 1378 اسناد آموزش‌وپرورش را به دارالفنون بردند تا از آن‌ها نگهداری کنند. امروزه این بنای قدیمی، موزه‌ای ارزشمند و دیدنی است.

 تاریخچه مدرسه دارالفنون

نگاهی به زندگی مؤسس مدرسه دارالفنون

دارالفنون یادآور بزرگ‌مردی به نام امیرکبیر است؛ اما امیرکبیر که بود؟ او یکی از صدراعظم‌های ایران در دوره حکومت ناصرالدین شاه قاجار بود. میرزا محمدتقی خان را با لقب امیرکبیر می‌شناختند. او برعکس سیاست‌مدارهای دیگر دنبال پول و مقام نبود و فکرهای بزرگی در سرش داشت. تلاش‌های امیرکبیر و اصلاح‌های سیاسی او باعث آبادی و پیشرفت کشور در آن زمان شد. میرزا محمدتقی خان با دستاوردهایش توانست سرنوشت ایران را تغییر بدهد. «شاهزاده ملک‌زاده خانم»، خواهر ناصرالدین شاه، دومین همسر امیرکبیر بود.

او بعد از این ازدواج، جایگاه مهمی در دربار و خانواده شاه داشت. به همین خاطر خیلی از سیاست‌مدارها به دنبال راهی برای برکناری او بودند؛ زیرا منافعشان را در خطر می‌دیدند. «مهد علیا» مادر ناصرالدین شاه و «میرزا آقاخان نوری» با توطئه، شاه را تشویق کردند تا امیرکبیر را برکنار کند؛ اما فقط به این کار راضی نشدند. سرانجام توانستند حکم تبعید و قتل امیرکبیر را از ناصرالدین شاه بگیرند.

ایده ساخت مدرسه دارالفنون

با روی‌کارآمدن دوره قاجار، جنگ‌های زیادی بین ایران و روسیه شکل گرفت؛ اما نتیجه این جنگ‌ها چیزی جز شکست ایرانی‌ها نبود. فرمانرواهای نالایق قاجار در این جنگ‌ها بخشی از خاک ایران را از دست دادند. کمتر کسی است که داستان امیرکبیر را نشنیده باشد و خدمت‌های مهمش به این مرز‌وبوم را نداند. زمانی که او فقط 22 سال داشت همراه با گروهی از ایرانی‌ها به روسیه سفر کرد. این گروه به سرپرستی «خسرو میرزا» برای عذرخواهی به‌خاطر کشته‌شدن «گریبایدوف» کاردار روسیه، به این کشور رفتند. محمدتقی خان در این سفر شیفته مدارس نوین، بنیادهای علمی و فنی و کارخانه‌های روسیه شد. به همین خاطر به این فکر افتاد تا بنیادی علمی و فنی در ایران بسازد.

ناصرالدین شاه قاجار، میرزا محمدتقی خان را در سال 1227 هجری شمسی برای جایگاه صدراعظم انتخاب کرد. امیرکبیر سه سال و سه ماه صدراعظم ایران بود؛ اما خدمت‌های بزرگش در همین مدت کوتاه، اسمش را برای همیشه در تاریخ زنده نگه داشت. او توانست در همان سال‌های اول اجازه ساخت این بنیاد را از ناصرالدین شاه بگیرد. ساخت این مدرسه تحول بزرگی در پیشرفت ایرانی‌ها در زمینه‌های مختلف علمی، فنی و فرهنگی بود. انتشار روزنامه وقایع اتفاقیه، رسیدگی به وضع مالی، جلوگیری از رشوه‌خواری و حذف القاب از دیگر دستاورهای مهم امیرکبیر بود.

شروع ساخت مدرسه دارالفنون

امیرکبیر زمین وسیعی در بین خیابان ناصری (ناصرخسرو) و الماسیه (باب همایون) را برای ساخت مدرسه انتخاب کرد. این زمین در سمت شمالی سفارت روسیه قرار داشت. او طراحی این بنا را به «میرزا رضای مهندس‌باشی» سپرد. میرزا رضا از اولین کسانی بود که به دستور «عباس میرزا»، چهارمین فرزند فتحعلی شاه، برای تحصیل به لندن رفت. او بعد از به‌پایان‌رساندن تحصیل دوباره به ایران برگشت و از مهندس‌های مجرب آن زمان بود. میرزا رضا بعد از طراحی و تمام‌کردن نقشه بنا، ادامه کار را به عهده «محمدتقی خان معمارباشی» گذاشت. ساخت این بنا در سال 1329 هجری شمسی و بعد از یک سال به پایان رسید.

مدرسه دارالفنون بعد از دوره ناصری

«میرزا یحیی‌خان اعتمادالدوله قراگزلو» که وزیر معارف دوره پهلوی بود، بنای دارالفنون را بعد از 80 سال تخریب کرد. او طراحی بنای جدید را به «نیکولاس مارکوف»، معمار معروف روسی، سپرد. در سال 1317 هجری شمسی مشیرالدوله رشته‌های حقوق، طب و نظام را از این مدرسه جدا کرد. به همین خاطر دارالفنون دیگر مؤسسه آکادمیک قبلی نبود و آن را به دبیرستان تبدیل کردند. این مدرسه تا سال 1357 هجری شمسی از معروف‌ترین دبیرستان‌های تهران بود؛ اما بعد از انقلاب کاربری این بنا را به مرکز تربیت معلم تغییر دادند. بعد از به‌ثبت‌رسیدن این بنا در آثار ملی ایران، تا چندین سال از آن استفاده نکردند؛ اما سرنوشت این مدرسه به همین جا ختم نشد. مسئولین تصمیم گرفتند بنای دارالفنون را بازسازی کنند. از سال 1398 هجری شمسی این بنا، یکی از جاذبه‌های تاریخی و گردشگری تهران است. امروزه گردشگرهای زیادی برای بازدید از این مدرسه مشتاق هستند.

نام‌گذاری مدرسه تاریخی دارالفنون

در آن دوره دانشگاه‌های علمی خارج را به اسم دارالفنون می‌شناختند؛ مثل دارالفنون پاریس، دارالفنون لندن. کلمه دارالفنون همان معنی پلی‌تکنیک را در زبان انگلیسی و فرانسه دارد. به همین خاطر امیرکبیر این اسم را برای اولین دانشگاه نوین ایران انتخاب کرد. در نشریه‌های به‌جامانده از این بنیاد علمی و نامه‌های دولتی آن زمان، مؤسسه دارالفنون را با اسم‌های متعددی می‌شناختند. مکتب‌خانه پادشاهی، معلم‌خانه، مدرسه نظامیه و مدرسه جدید از دیگر اسم‌های دارالفنون است.

اساتید مدرسه دارالفنون

راه‌اندازی این مدرسه از دغدغه‌های مهم میرزا تقی‌خان امیرکبیر بود. او تصمیم گرفت استادهای مجربی از فرنگ استخدام کند؛ اما کشورهای استعمارگری مثل روسیه و انگلیس را مناسب نمی‌دانست. به همین خاطر از بین آلمان، اتریش و فرانسه، استادهای اتریشی را برای تدریس در دارالفنون انتخاب کرد. در آن زمان به اتریشی‌ها «نمسا» می‌گفتند. امیرکبیر برای آموزش‌های نظامی شش استاد کارکشته برای شش سال می‌خواست. او به «جان داوود خان» دستور داد که این اساتید را پیدا کند. همچنین گفته بود که حقوق سالانه معلم‌ها بیشتر از 4400 تومان نباشد. دولت ایران هم باید هزینه رفت‌وبرگشت اساتید را پرداخت می‌کرد.

میرزا تقی خان برای تنظیم‌کردن امور مدرسه تعدادی مترجم‌ استخدام کرد و از خارجی‌ها کمک گرفت. بعضی از آن‌ها مترجم‌های دولتی و باقی هم از ایرانی‌های تحصیل‌کرده در خارج بودند. او استاد دیگری برای تدریس فیزیک و شیمی می‌خواست تا به دانش‌آموزها داروسازی یاد بدهد.  همچنین به دو معدنچی ماهر نیاز داشت. به دستور امیرکبیر حقوق سالانه این 9 استاد باید تا 5000 تومان می‌شد.

اسامی اساتید مدرسه دارالفنون

جان داوود خان هفت استاد برای مدرسه دارالفنون انتخاب کرد که شش نفر آن‌ها اتریشی و فقط موسیو کوکاتی، ایتالیایی بود. این اساتید صاحب اسامی زیر هستند.

موسیو بارون گومنز (معلم پیاده‌نظام)، موسیو کارنوطا (معلم معدن‌شناسی)، موسیو اوت کرزیر (معلوم توپخانه)، دکتر یاکوپ پولاک (استاد طب و جراحی)، موسیو نمیرو (معلم سواره‌نظام)، موسیو زتی (استاد ریاضی و مهندسی)، دکتر کوکاتی (معلم داروسازی). همه این افراد، اساتیدی ماهر و مجرب بودند؛ اما دکتر پولاک فردی شناخته‌شده‌تر بود. او پزشک مخصوص ناصرالدین شاه بود و کتاب‌های متعددی درباره طب و جراحی نوشته است. کتاب دوجلدی جراحی، رساله در معالجه و تدابیر امراض نوبه و اسهال، کحالی، علاج استعلام بخشی از آثار او است. او در سفرنامه‌اش درباره امیرکبیر نوشته است:

«نظر امیر آن بود که معلم‌های خارجی از مداخله در کارهای سیاسی مملکت پرهیز کنند و فقط به کار تدریس بپردازند. به همین ملاحظه از استخدام معلم روسی، انگلیسی و فرانسوی پرهیز کرد.»

استاد کرشیش

بعدها «کرشیش» را برای تدریس بخش توپخانه در دالفنون استخدام کردند؛ اما او مهارت زیادی در تاریخ، جغرافیا، حساب و هندسه داشت. به همین خاطر این درس‌ها هم را به دانشجوها آموزش می‌داد. او با کمک دانشجوهایش کتاب‌های زیادی نوشت و چاپ کرد. همچنین در آن دوره نقشه تهران قدیم را کشید. ساخت دستگاه فرستنده تلگراف از دیگر دستاورهای این استاد و شاگردهایش بود.

دکتر تالوزان

دکتر تالوزان از اساتید مدرسه دارالفنون بود که تصمیم گرفت سال‌های بیشتری در ایران بماند. او در سفرها ناصرالدین شاه را همراهی می‌کرد و پزشک مخصوص او بود. در یکی از سفرهای ناصرالدین شاه به فرانسه، تالوزان، دکتر دیگری به اسم «فوریه» را برای همراهی شاه انتخاب کرد. دکتر فوریه هم حدود سه سال در ایران ماند. او خاطراتش از ایران را در کتاب «سه سال در دربار ایران» نوشته است.

ورود اساتید اتریشی به ایران

ورود اساتید اتریشی هم‌زمان با برکناری و تبعید امیرکبیر به کاشان بود. در همان زمان «سرهنگ شیل»، وزیر مختار انگلیس در ایران، تلاش کرد که جلوی آمدن اساتید اتریشی را بگیرد. او قصد داشت اساتید انگلیسی را به ایران بیاورد. میرزا آقاخان نوری هم با او هم‌عقیده بود؛ اما ناصرالدین شاه قبول نکرد. اساتید اتریشی در یکم آذر 1320 هجری شمسی به ایران آمدند. میرزا محمدتقی قبل از رفتنش به جان داوود خان گفته بود که به‌خوبی از آن‌ها استقبال کند. شاه هم از آمدن اساتید خوش‌حال بود و به داوود خان نشان حمایل سرخ سرتیپی را داد. با وجود این اتفاق‌ها استقبال شایسته‌ای از اساتید نکردند. دکتر پولاک در یکی از نوشته‌هایش به این قضیه اشاره کرده است:

«ما در 24 نوامبر 1851 به تهران وارد شدیم. پذیرایی سردی از ما نمودند. کسی به پیشواز ما نیامد و اندکی پس آگاه شدیم که در این میانه اوضاع دگرگون شده است. چند روز پیش از ورود ما، میرزا تقی خان را به‌خاطر کارشکنی‌های دربار و به‌ویژه دسیسه‌های مادر شاه برکنار کردند. او از دشمنان سرسخت امیرنظام بود؛ اما همین که امیر از ورود ما آگاه شد، به میرزا داوود خان پیامی داد. او گفته بود که این نمسای بیچاره را من به ایران آوردم. اگر سر کار بودم، اسباب آرامش آن‌ها را فراهم می‌کردم؛ اما اکنون نگرانم که به آن‌ها خوش نگذرد. سعی کن کارشان رو‌به‌راه شود.»

بازگشایی مدرسه تاریخی دارالفنون

تاریخ افتتاحیه مدرسه دارالفنون 13 روز قبل از قتل امیرکبیر و در ششم دی 1230 هجری شمسی بود. در این مراسم ناصرالدین شاه، میرزا آقاخان نوری صدراعظم جدید ایران و تعدادی از دانشجوها و اساتید حضور داشتند.

نظام آموزشی مدرسه دارالفنون

مؤسسه دارالفنون فعالیتش را  دو هفته بعد از قتل غم‌انگیز امیرکبیر، شروع کرد. در آن زمان این مدرسه هفت استاد رسمی و 114 دانش‌آموز داشت:

• 20 دانش‌آموز در طب و جراحی؛
• 12 دانش‌آموز در مهندسی؛
• 26 دانش‌آموز در توپخانه؛
• 39  نفر در پیاده‌نظام؛
• 15 دانش‌آموز در سواره‌نظام؛
• پنج دانش‌آموز در رشته معدن؛
• هفت دانش‌آموز در داروسازی.

همه این دانش‌آموزها فرزندهای درباریان واشراف بودند. سن ورود به مدرسه دارالفنون بین 14 تا 16 سال بود؛ اما بعضی از افراد بزرگ‌تر هم که در دربار نفوذ داشتند، به این مدرسه می‌رفتند. دوره تحصیلی در دارالفنون هفت‌ سال بود؛ اما بعدها آن را به پنج سال و در آخر به چهار سال تغییر دادند. دانش‌آموزهای ممتاز را با لقب خلیفه درس یا دستیار معلم می‌شناختند. آن‌ها هم می‌توانستند به دیگر دانش‌آموزها تدریس کنند. دانش‌آموزهای خطاکار را با توجه به میزان اشتباهشان تنبیه می‌کردند. اگر خطا کوچک بود، با خط‌کش یا ترکه به کف دست آن‌ها می‌زدند؛ اما برای خطاهای بزرگ‌تر چوب‌وفلک و نگه‌داشتن تفنگ‌های سنگین را در نظر می‌کردند. نتیجه اشتباه‌‌های جبران‌نشدنی، اخراج از مدرسه بود. شاه در امور مدرسه دخالت داشت و رؤسای آن را انتخاب می‌کرد.

در مدرسه دارالفنون سالانه سه آزمون مهم برگزار می‌کردند. شاه در این امتحان‌ها حضور داشت. او به نفرات برتر نشان سلطنتی می‌داد و حقوق ماهانه‌شان را زیاد می‌کرد. دانش‌آموزهای سطح پایین را هم از مدرسه اخراج می‌کردند. حتی در سال 1301 یکی از آن‌ها را به‌خاطر غیبت و کم‌کاری در تحصیل زندانی و اخراج کردند. بعدها در این مدرسه شرایط ویژه‌ای برای کلاس‌های کارگاهی و تمرین‌های عملی به وجود آوردند. در سال 1304 آزمایشگاه شیمی و معدن را به دارالفنون اضافه کردند. این آزمایشگاه دارای کوره‌های ذوب فلز بود.

خدمات مدرسه دارالفنون به دانش‌آموزها

هزینه‌های مدرسه دارالفنون را از بودجه نظامی تأمین می‌کردند. حتی در سال‌های اول به دانش‌آموزها حقوق ماهانه می‌دادند. دانش‌آموزهای هر رشته لباس فرم متفاوتی داشتند. خیاط دو دست لباس در زمستان و تابستان برای آن‌ها می‌دوخت. جنس لباس‌های تابستانی از پارچه خارا و لباس‌های زمستانی هم از ماهوت بود. کلاس‌های درس از هشت صبح شروع می‌شدند و تا سه بعد از ظهر ادامه داشتند. دانش‌آموزها ناهارشان را در مدرسه می‌خورند که از خدمات رایگان دارالفنون بود. در نوشته‌های به‌جامانده غذاهایی مثل پلو خورشت، نان، پنیر، سبزی، آش، آبگوشت و دوغ در لیست ناهارهای مدرسه بود.

دانش‌آموختگان مدرسه دارالفنون

تعداد فارغ‌التحصیل‌های این مدرسه به 1110 نفر می‌رسد. بعضی از این افراد، در زمینه‌های سیاسی، هنری و ادبی به جایگاه‌های مهمی رسیدند؛ مثلاً محمدحسن‌خان صنیع‌الدوله (وزیر انطباعات و رئیس دارالترجمه همایونی)، احتشام السلطنه (رئیس مجلس شورای ملی اول و دوم)، میرزا کاظم محلاتی (پدر داروسازی نوین ایران)، میرزا جهانگیرخان (روزنامه‌نگار و مدیر روزنامه صور اسرافیل).

رؤسای مدرسه تاریخی دارالفنون

افراد مختلفی در هر دوره این مؤسسه عالی را مدیریت می‌کردند. اسامی آن‌‌ها به‌ترتیب زیر است:

• میرزا محمدعلی‌خان شیرازی (وزیر امور خارجه)؛
• عزیزخان مکری (وزیر جنگ)؛
• میرزا محمدخان امیرتومان؛
• علیقلی میرزا اعتضادالسلطنه (اولین وزیر علوم ایران)؛
• رضاقلی‌خان هدایت؛
• علی‌قلی‌خان هدایت (مخبرالدوله)؛
• جعفرقلی‌خان هدایت؛
• و محمدحسن‌خان ادیب الدوله.

معماری مدرسه دارالفنون

بنای دارالفنون نمونه‌ای شاهکار از معماری ایرانی و اسلامی بود. همچنین می‌توانید نشانه‌هایی از معماری دوره قاجار را در آن ببینید. این سازه زیبا را با آجرهای پنج‌سانتی‌متری، اندود گچ، خاک و کاهگل ساخته‌اند و ملاتی از گچ روی آن کشیدند. کاشی‌کاری‌های چشمگیر و پنجره‌های چوبی و معرق‌کاری‌شده از زیباترین المان‌ها در این سازه بود.

بخش‌های مختلف مدرسه دارالفنون

بنای دارالفنون دارای بخش‌های مختلفی است که هرکدام دیدن دارند؛ مثلاً ساختمان اصلی، اتاق‌ها، سالن آمفی‌تئاتر، نمازخانه، سکوی نمایش، انباری، حیاط مرکزی، حیاط شمالی و دروازه.

فضای بیرونی دارالفنون

برای ورود به این مدرسه باید از دروازه‌ای بگذرید که معماری باشکوهی دارد. این دروازه در خیابان ناصرخسرو است. بلندای طاق دروازه بسیار چشمگیر است و دو ستون نقره‌ای جذابیت آن را دوچندان می‌کند. این دو ستون سنگینی طاق را به دوش می‌کشند. اگر کمی سرتان را بالا ببرید، کتیبه‌ای آبی می‌بینید که اسم مدرسه و سال ساختش را روی آن حک کرده‌اند. کافی است از در چوبی و قهوه‌ای دارالفنون بگذرید و به دل تاریخ بروید.

ساختمان دارالفنون دارای حیاط دل‌گشا و زیبایی است که در قلب آن حوضی بزرگ وجود دارد. حوض را با آب قنات «شاه سرچشمه» پر می‌کردند و بسیار زلال و گوارا بود. قدیم‌ها اطراف حیاط، درخت‌های زردآلود، توت، گوجه و شاه‌توت کاشته بودند. دانش‌آموزها برای رفع خستگی در این محوطه سرسبز مدرسه قدمی می‌زدند و از آب گوارای حوض می‌نوشیدند. در بخش شمالی مدرسه هم حیاط دیگری است که به آن حیاط بازی می‌گویند.

فضای داخلی مدرسه دارالفنون

بنای مدرسه دارالفنون را دورتادور حیاطی مرکزی ساخته‌ بودند. این بنای دوطبقه 50 اتاق مجزا داشت که همه آن‌ها به‌شکل مربع بود. درازا و پهنای هر اتاق چهار متر بود و جلوی هرکدام ایوانی خودنمایی می‌کرد. جایگاه استاد را با سکویی بالاتر از کف اتاق مشخص کرده‌ بودند. کف اتاق‌ها نمایی سنگ‌کاری‌شده دارد و در قدیم دانش‌آموزها روی قالی‌های پهن‌شده می‌نشستند. گچ‌بری‌‌‌ها، نقش‌ها و کنده‌کاری‌های هر اتاق توجه همه را به خودش جلب می‌کرد. بیشتر اتاق‌های مدرسه دارای ورودی و پستو بودند؛ البته پستوی بعضی از اتاق‌ها را در زمان بازسازی به ورودی تبدیل کرده‌اند. به همین خاطر در تعدادی از اتاق‌ها دو ورودی وجود دارد. چهار راه‌پله طبقه اول ساختمان را به طبقه دوم وصل می‌کردند. این چهار راه‌پله در شمال شرقی، جنوب شرقی و جنوب غربی بنا بود.

در ضلع جنوبی حیاط سالن آمفی‌تئاتر، نمازخانه و سکوی نمایش تئاتر را ساخته بودند. مساحت این سکو هفت در شش‌ونیم متر بود. در ضلع شرقی حیاط هم انباری وجود داشت.

جاهای دیدنی اطراف مدرسه دارالفنون

جاهای دیدنی تهران آن‌قدر زیاد است که باید برای بازدید از آن‌ها سفری چندروزه را برنامه‌ریزی کنید؛ البته به‌خاطر مسافت‌های طولانی بهتر است چند جاذبه دیدنی نزدیک به ‌هم را برای یک روز انتخاب کنید. بعضی از جاهای دیدنی اطراف دارالفنون را برایتان می‌گذارم.

 موزه پست

موزه پست و ارتباطات از جالب‌ترین موزه‌های ایران است. این موزه پیشرفت علم ارتباط را در دوره‌های مختلف به نمایش گذاشته است. بنای موزه، ساختمانی تماشایی است که معماری شگفت‌انگیزی دارد. در بخشی از این موزه از تمبرهای بین‌المللی و قدیمی و پاکت‌های مهرشده نگهداری می‌کنند.

سردر باغ ملی

سردر باغ ملی یکی از دروازه‌های قدیمی تهران است که قدمتی بیشتر از باغ ملی دارد. این سردر باشکوه با معماری زیبایش همه را متحیر می‌کند. در کاشی‌کاری‌هایش طرح‌های اسلیمی، آیه‌های قرآن، پرچم ایران، میدان جنگ، گلوله، توپ و تصویری از رضاشاه مشخص است. این سردر تماشایی سوژه‌ای ناب برای عکس‌هایتان می‌شود.

بازار تهران از جاهای دیدنی اطراف مدرسه دارالفنون

بازار بزرگ تهران از معروف‌ترین جاذبه‌های پایتخت است که آن را مهم‌ترین مرکز اقتصادی ایران می‌دادند. این بازار یادگاری از دوره قاجار است و وسعت آن به 105 هکتار می‌رسد. بازار تهران دارای بخش‌های مختلفی مثل خرده‌فروش‌ها، عمده‌فروش‌ها، کارگاه‌های تولیدی و انبار است. می‌توانید از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را در آنجا پیدا کنید. گشت‌وگذار در این بازار قدیمی حس‌وحال جالبی دارد.

 عمارت شمس العماره

شمس العماره از زیباترین بناهای تاریخی در تهران است. ساخت این عمارت به دوره ناصرالدین شاه قاجار برمی‌گردد. این بنا را بلندترین ساختمان در دوره ناصری می‌دانستند. عمارت شمس العماره را با الهام از معماری غربی ساخته‌اند و ترکیب آن با معماری اصیل ایرانی بسیار چشمگیر است. این عمارت را به بنای خورشید و کاخ شاهنشاه هم می‌شناسند.

موزه جواهرات

موزه جواهرات از ارزشمندترین گنجینه‌های ایران است. این موزه نشان از هنر، خلاقیت و مهارت ایرانی‌ها در ساخت جواهرات دارد. در این موزه جواهرات ارزشمند شاهان ایرانی مثل تاج‌ها، زیورآلات، انگشترها و… را نگهداری می‌کنند. بخشی از این جواهرات هدیه‌هایی است که دیگر کشورها به پادشاه‌های ایران داده بودند. در موزه جواهرات می‌توانید از الماس معروف کوه نور دیدن کنید.

اطلاعات بازدید از مدرسه دارالفنون

آدرس	استان تهران، تهران، میدان امام خمینی (ره) (میدان توپخانه)، خیابان ناصرخسرو، پلاک 266.
ساعات بازدید	از شنبه تا چهارشنبه از ساعت هشت صبح تا 16 عصر.
هزینه بلیط ورودی	هزینه بازدید از این مدرسه رایگان است.
وبسایت	http://darolfonoon.oerp.ir/
شماره تماس	02133113782 و 02133932223

مسیر دسترسی

مدرسه دارالفنون از جاهای دیدنی استان تهران است. بعد از رسیدن به تهران مسیر را به‌سمت میدان امام خمینی (ره) (توپخانه) ادامه بدهید. بعد از این مسیر وارد خیابان ناصرخسرو بشوید. این مدرسه با پلاک 266 در همین خیابان قرار دارد. ایستگاه متروی امام خمینی (ره)، نزدیک‌ترین ایستگاه به این بنای تاریخی است. به‌راحتی می‌توانید با خط یک مترو، (تجریش_کهریزک) یا خط دو مترو، (فرهنگسرا_صادقیه) به آنجا بروید. اتوبوس‌های شهری هم انتخاب خوبی برای رفت‌وآمد در تهران است. برای رفتن به مدرسه دارالفنون، سوار اتوبوس‌هایی بشوید که به ایستگاه امام خمینی(ره) و ایستگاه فیاض بخش می‌روند.

مدرسه دارالفنون اولین دانشگاه و مؤسسه عالی ایران است که امیرکبیر آن را بنیان‌گذاری کرد. تلاش کردیم در این سفر مجازی با ره بال آسمان برای بازدید از این بنا مشتاق بشوید. اگر در سفرهای قبل به آنجا رفته‌اید، از تجربه‌هایتان برایمان بنویسید. از خواندن آن‌ها لذت می‌بریم.